L319B
Tijdens een opwindende werkvakantie in Portugal heb ik haar op de kop getikt. Mijn Mercedes L319B. Vele jaren heeft ze dienst gedaan als ambulance. Nu is ze aan haar tweede jeugd begonnen. Met haar deel ik één van mijn grootste hobbies: reizen.
Na die avontuurlijke tijd in Portugal hebben we samen al heel wat meer beleefd. Hoeveel keer heb ik haar niet geparkeerd met haar achterkant naar Zee, de beide achterdeuren wijd open, om zo een hete nacht door te brengen?
De 319-serie is een produkt van het Wirtschaftswunder. Een indrukwekkende negentig kilometer per uur haalde mijn bus, toen ze in 1960 pas uit de Mercedes-fabrieken gerold was. Vijfenzestig paardenkrachten wist ze uit haar 1897 kubieke centimeters te persen.
Als ze zich dan weer eens met blikkerende zwaailichten en loeiende sirene op topsnelheid naar het Hospital da Cruz Vermelha of het Hospital Dona Estefânia spoedde, om links en rechts door Seat Marbella's te worden ingehaald, voelden bus en bestuurder zich diep ongelukkig. Over de gevoelens van de passagiers is niets bekend.
Toch heeft mijn Mercedes tot in de jaren negentig van de twintigste eeuw trouw dienst gedaan. Pas toen Portugal in Brussel een leuke EU-subsidie wist los te peuteren om weer een stukje 'ontwikkelder' (en daarmee minder leuk) te worden, is ze als ambulance buiten dienst gesteld.
Dat ze het zo lang heeft volgehouden is er mede aan te danken dat iemand iets creatiefs met de motor heeft uitgehaald. Sindsdien geeft ze de Seat Marbella's en heel wat andere auto's het nakijken. Maar goed ook, anders had ik tijdens die opwindende toestanden daar tijdens de EK2004 nooit de Janssen & Janssens van de AIVD van me af kunnen schudden. In opdracht van de premier zelf waren ze naar me op zoek. Met weinig succes dus, wat hen een verbanning naar Groenland opleverde.